PANOWANIE MIESZKA II

Mieszko II

Mieszko II był młodszym synem Bolesława Chrobrego, który z pełnym rozmysłem pominął starszego syna (potem sprawił Polsce i Mieszkowi II problemy). Był pierwszym wykształconym królem - znał łacinę, grekę. Nie miał dobrej opinii jako  władca, dlatego że był uważany za władcę gnuśnego. Nie miał umiejętności i polotu ojca.
Zachowała się rycina, na której Mieszko II otrzymuje z podarku księgę. Jest pierwszym władcą, którego wizerunek znamy.
Kiedy przejął władzę w 1025 r., od razu się koronował i próbował kontynuować politykę ojca, ale bez większych sukcesów.

Przyczyny kryzysu państwa polskiego, który zaczął się od początku rządów Mieszka I
- za szybkim powiększeniem terytorium Polski, nie szedł rozwój administracji, która była zbyt słaba, aby kontrolować nowo przyłączone ziemie, które nie czuły żadnego związku z Polską
- ponowne odłączenie się Pomorza
- odpadnięcie Muraw i Słowacji
- poszczególni możnowładcy dążyli do oduzależnienia od władzy centralnej
- narastająca niechęć do Kościoła m.in. przez względy finansowe
- apogeum kryzysu był najazd na Polskę z dwóch stron:
  -> zachód: Niemcy (Konrad II) zajęły Łużyce i Milskvo
  -> wschód: Ruś (Jarosław Mądry) zajęła Grody Czerwieńskie
- kryzys władzy.
Kryzy wewnętrzny związany był z ambicjami i pretensjami starszego brata Mieszka II, Bezpryma.

Bezprym

Zawiązał się spisek przeciwko władcy, który doprowadził do usunięcia go z tronu i ucieczki do Czech. Bezprym zasiadł na tronie. Aby uzyskać akceptację cesarza niemieckiego, odesłał insygnia królewskie do Niemiec, jednocześnie zrzekając się godności królewskiej . Wysłał z nimi żonę Mieszka II, Rychezę.
Bezprym rządził krótko i okrutnie. Został zamordowany. Mieszko II wrócił do Polski w 1032 r. Zmarł w 1034 r. Po jego śmierci z kraju został wygnany syn, Kazimierz, i żona Mieszka II, która niedawno wróciła z Niemiec.

Kryzys państwa wczesnopiastowskiego
Gall Anonim nie odnotował żadnego władcy w okresie 1034-1039, ale w Kronice Wielkopolskiej napisane jest, że od 1034 r. panował Bolesław Zapomniany.
Kraj w tym czasie rozpadł się na dzielnice, uniezależniają się poszczególne części, gdzie władzę przejmują możnowładcy. Mazowsze oddzieliło się na najdłuższy czas, rządził nim cześnik Mieszka II, Macław (Miecław).
Drugim czynnikiem było powstanie ludowe (antyfeudalne, antychrześcijańskie). Zaczęło się w Wielkopolsce przeciwko Kościołowi. Ludzie byli przywiązani do dawnych wierzeń, nie podobały im się duże obciążenia finansowe, ograniczenia, zakazy, posty. Chrześcijaństwo było dobre dla elit, ale nie dla ludu.
Mordowano księży, rozbijano, niszczono Kościoły - odbudowywanie kultów pogańskich.
Trzecim przejawem był najazd księcia czeskiego, Brzetysława (1038-1039 r.) na Wielkopolskę (Gniezno). Bardzo zniszczył miasto, skradł szczątki świętego Wojciecha, złoty krzyż i całe wyposażenie Katedry gnieźnieńskiej. Zniszczył Ostrów Lednicki. Wycofując się, uprowadził ludność z Wielkopolski i przyłączył do Czech Śląsk.
Niemcom i Rusinom nie bardzo zależało na upadku Polski, bo nie chciały, aby Czechy stały się silniejsze.
Przy pomocy wojsk niemieckich, Henryka III, i ruskich, Jarosława Mądrego, powrócił do Polski syn Mieszka II, Kazimierz, w 1039 r.