CESARSTWO OTTONÓW

Henryk I Ptasznik

Królestwo w Niemczech
Do 911 r.n.e. (Traktat w Verdun) było to Królestwo, później stali się Cesarstwem - I Rzeszą Niemiecką. Niemcami władała dynastia Karolingów (na zasadzie dziedziczności). Na terenie Cesarstwa Wschodniofrankońskiego istnieje monarchia elekcyjna (król pochodzi z wyboru). Powstało to przez rozdrobnienie feudalne i podzielenie się Niemiec na szereg księstw (dziś pozostałością tego są landy). Spośród tych księstw wybierali jednego króla. Pozycja króla była dość mała. Wybierano go, by zachować jedność państwa, ale lokalni księcia się z nim nie zgadzali (często były jakieś powstania, mordy królów itp.).
Było tak do czasów, gdy władzę objął Henryk I Ptasznik. Udało mu się poruszyć granicę Niemiec (np. o Lotaryngię). Dla Himmlera był ideałem, punktem odniesienia.

Otton I

Tę rosnącą siłę i pozycję króla potwierdził Otton I. Potwierdził ją zwycięstwem odniesionym nad Węgrami w bitwie nad rzeką Lech (Lechowe Pole) w 955 r.n.e. Węgry to plemię, które przyszło ze wschodu, a najbliższe ich pokrewieństwo jest z Finami; połączenie tych dwóch języków nazywa się językiem ugrofińskim. Węgry dziś uznawane są za naród spokojny, ale w średniowieczu uznawani byli za naród rozbójniczy. Dopiero Otton I spacyfikował ich, dzięki czemu wycofali się na Nizinę Węgierską, uspokoili się i zaczęli budować własne państwo w X w.n.e. Później ich losy toczyły się różnie.
Dzięki bitwie nad Lechowym Polem, lokalni władcy doszli do wniosku, że centralna władza jest bardzo potrzebna.
Potwierdzeniem siły Ottona I było również rozgromienie Longobardów. Pokonując to plemię, koronował się na króla Włoch. Papież wezwał go, bo Longobardowie napadli na Państwo Kościelne. W 961 r.n.e. koronuje się na cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego (I Rzesza Niemiecka).
I Rzesza Niemiecka trwa do 1806 r.n.e. (rozwiązuje ją Napoleon Bonaparte).
Otton I chciał odbudować Imperium Rzymskie. Toczył o to wojnę z Francją. Objął prowadzenie kosztem Słowian Połabskich. Prowadził podbój między Łabą a Odrą. Objął te ziemie pod płaszczem chrystianizacji. Cesarz miał przewagę nad papieżem, bo ten chciał pomocy przy ewentualnych walkach. Papieżem zostawał wtedy ten, kogo wskazał cesarz. Chrystianizacji odbyła się wtedy kosztem Słowian Połabskich. Gdyby nie chrzest Mieszka I i waleczna konfrontacja rycerzy, mielibyśmy takie same losy jak Słowianie Połabscy.
Poza tym, że próbował rozszerzyć granice państwa, chciał je przekształcić z monarchii elekcyjnej w monarchię dziedziczną. 

Teofano

Otton II

Doprowadził do koronacji swojego syna, Ottona II, w wieku 6 lat. Takie zabiegi były często stosowane. Ale nie udało mu się stworzyć monarchii dziedzicznej. Rodzina ta była kolejno wybierana na cesarzy. Otton II próbował odbudować całe Cesarstwo Rzymskie. Dlatego zawarł małżeństwo z królową bizantyjską, Teofanom. Tym małżeństwem chciał scalić kraje.

Otton III

Jego następca, Otton III, inaczej chciał zapanować nad światem. Panował na przełomie X i XI w.n.e. W tym czasie w Polsce rządził Bolesław Chrobry. Otton III miał dobrą opinię w Polsce. Jest to władca wizjoner (nie patrzy wstecz, a ma wizję na przyszłość). Stworzył ideę Unii Europejskiej.
Chciał odbudować Cesarstwo Rzymskie, ale w innej formie - w formie cesarstwa uniwersalnego. Miało ono objąć cztery części:
- Italia (Włochy)
- Germania (Niemcy)
- Galia (Francja)
- Sclavinia (Słowiańszczyzna).
Do tej idei próbował namówić Bolesława Chrobrego w 1000 r.n.e. na Zjeździe gnieźnieńskim (przybył w pielgrzymce do grobu świętego Wojciecha do Gniezna). Prawdopodobnie Otton III widział Bolesława Chrobrego jako króla Słowiańszczyzny (Bolesław Chrobry był wtedy najsilniejszym władcą wschodnim). Otton III był nastawiony pokojowo w stosunku do Słowiańszczyzny. 

Henryk II

Niestety, cała idea rozleciała się w 1002 r.n.e., bo Otton III zmarł, a jego następca, Henryk II, był wrogo nastawionym do Polski. Zablokował jest koronację Bolesława Chrobrego. Miało to wyraz trwającej 15 lat wojny polsko-niemieckiej.