 |
| Jezus z Nazaretu |
Jezus z Nazaretu urodził się ok. 3 r.p.n.e. w Betlejem i został ukrzyżowany na Golgocie 7.04.30 r.n.e. pod koniec namiestnictwa Poncjusza Piłata (prefekta rzymskiego w Judei). Jego matka Żydówka to Maryja, a opiekun to Józef. Sam również był Żydem. Młodość spędził w warsztacie Józefa, dlatego był cieślą. Żył w Palestynie. Swoją działalność, jako kaznodzieja i uzdrowiciel, rozpoczął w wieku 30 lat w Palestynie. Dążył do ożywienia judaizmu przez wprowadzenie nowych treści religijnych. Żydzi widzieli w Nim Mesjasza - wybawiciela od zła i zwiastuna nadejścia Królestwa Bożego na ziemi. Jego podejście do dosłownie rozumianych nakazów Tory odbiegało od
tradycji i doprowadziło do konfliktu z Sanhedrynem, który wydał Go jako
buntownika na Sąd Namiestnika Judei za 30 srebrników. Sąd ten skazał go
na ukrzyżowanie. Wprowadził nową religię, zwaną chrześcijaństwem. Jest
założycielem Kościoła i centralną postacią chrześcijaństwa.
Chrześcijanie wierzą, że trzeciego dnia po śmierci zmartwychwstał.
Tłumem, słuchającym Jego kazań, było dwunastu apostołów.
Źródła, z których możemy czerpać o Nim wiedzę to:
- Nowy Testament
- historię Rzymu pisane zwłaszcza przez Józefa Flawiusza
- apokryfy - utwory o życiu Jezusa Chrystusa, którymi autorami byli Żydzi, a ich teksty nie weszły w skład Kanonu.
Źródła, z których możemy czerpać o Nim wiedzę to:
- Nowy Testament
- historię Rzymu pisane zwłaszcza przez Józefa Flawiusza
- apokryfy - utwory o życiu Jezusa Chrystusa, którymi autorami byli Żydzi, a ich teksty nie weszły w skład Kanonu.
Chrześcijaństwo to religia uniwersalna dzięki równości i braterstwu wszystkich ludzi.
Organizacja Kościoła pierwszych chrześcijan
Pierwsza organizacja chrześcijaństwa powstała w Palestynie, a konkretnie w Jerozolimie. Pierwszy chrześcijanie to Żydzi.
Podstawową jednostką w organizacji Kościoła była gmina (dziś nie funkcjonuje). Na początku nie istniał stan kapłański. Wszystkie czynności obsługiwali starsi gminy. Na czele gminy stał zawsze biskup. Stan kapłański wyodrębnił się z czasem.
Nadrzędną jednostką nad gminą był synod (spotkania biskupów z danej prowincji, okręgu). Miał funkcję kierowniczą. Zawsze przewodniczył nim biskup, który sprawował funkcję w stolicy danej gminy. Z czasem biskupi zaczęli nabierać większe znaczenie. Najważniejszymi biskupami byli:
- biskup Rzymu
- biskup Konstantynopola.
Nadrzędną jednostką nad synodem był sobór (zjazd biskupów z całego państwa). Ostatni sobór odbył się w 1962-1965 r.n.e. (Sobór Watykański II), który wprowadził fakt, iż:
- ksiądz stoi przodem do wiernych
- mszę odprawia w języku narodowym.
W Cesarstwie Rzymskim sobory zwoływano dość często. Musieli podejmować decyzję w sprawach dogmatów wiary (zasady wiary, które są niepowtarzalne, pomimo że jest to nierealne, np. wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny). Osoba, która podważała dogmaty wiary nazywana jest heretykiem. Było ich bardzo dużo, dlatego sobory musiały odbywać się tak często. Sobory miały na celu zlikwidowanie herezji, pozbycia się heretyków.
Pierwsza organizacja chrześcijaństwa powstała w Palestynie, a konkretnie w Jerozolimie. Pierwszy chrześcijanie to Żydzi.
Podstawową jednostką w organizacji Kościoła była gmina (dziś nie funkcjonuje). Na początku nie istniał stan kapłański. Wszystkie czynności obsługiwali starsi gminy. Na czele gminy stał zawsze biskup. Stan kapłański wyodrębnił się z czasem.
Nadrzędną jednostką nad gminą był synod (spotkania biskupów z danej prowincji, okręgu). Miał funkcję kierowniczą. Zawsze przewodniczył nim biskup, który sprawował funkcję w stolicy danej gminy. Z czasem biskupi zaczęli nabierać większe znaczenie. Najważniejszymi biskupami byli:
- biskup Rzymu
- biskup Konstantynopola.
Nadrzędną jednostką nad synodem był sobór (zjazd biskupów z całego państwa). Ostatni sobór odbył się w 1962-1965 r.n.e. (Sobór Watykański II), który wprowadził fakt, iż:
- ksiądz stoi przodem do wiernych
- mszę odprawia w języku narodowym.
W Cesarstwie Rzymskim sobory zwoływano dość często. Musieli podejmować decyzję w sprawach dogmatów wiary (zasady wiary, które są niepowtarzalne, pomimo że jest to nierealne, np. wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny). Osoba, która podważała dogmaty wiary nazywana jest heretykiem. Było ich bardzo dużo, dlatego sobory musiały odbywać się tak często. Sobory miały na celu zlikwidowanie herezji, pozbycia się heretyków.
Chrześcijaństwo w Cesarstwa Rzymskim
Początkowo uznano ich za sektę. Nie traktowano ich zbyt poważnie. Chrystus był jedną z osób, które uznawały się za Mesjasza. Z czasem uznano ich za groźną sektę, bo nie chcieli czcić cesarza jako boga. Pierwsze prześladowania były za czasów Nerona. Potem cesarze stosowali represję, ale nie miały charakteru ogólnopaństwowego. Dopiero cesarz Dioklecjan na przełomie III/IV w.n.e. doprowadził do drugich masowych prześladowań. Były to ostatnie prześladowania, bo w 313 r.n.e. Konstantyn Wielki wydał edykt mediolański, dzięki któremu chrześcijaństwo stało się jedną z wielu religii Imperium Rzymskiego. Edykt ten jest tolerancyjny. W 380 r.n.e. (bądź 392 r.n.e.) Teodozjusz Wielki wydał edykt, który uczynił chrześcijaństwo religią państwową, panującą. Wtedy wszystkie inne religie zostają uznane za pogańskie, niepożądane i są prześladowane.
Początkowo uznano ich za sektę. Nie traktowano ich zbyt poważnie. Chrystus był jedną z osób, które uznawały się za Mesjasza. Z czasem uznano ich za groźną sektę, bo nie chcieli czcić cesarza jako boga. Pierwsze prześladowania były za czasów Nerona. Potem cesarze stosowali represję, ale nie miały charakteru ogólnopaństwowego. Dopiero cesarz Dioklecjan na przełomie III/IV w.n.e. doprowadził do drugich masowych prześladowań. Były to ostatnie prześladowania, bo w 313 r.n.e. Konstantyn Wielki wydał edykt mediolański, dzięki któremu chrześcijaństwo stało się jedną z wielu religii Imperium Rzymskiego. Edykt ten jest tolerancyjny. W 380 r.n.e. (bądź 392 r.n.e.) Teodozjusz Wielki wydał edykt, który uczynił chrześcijaństwo religią państwową, panującą. Wtedy wszystkie inne religie zostają uznane za pogańskie, niepożądane i są prześladowane.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz