MACEDONIA POD PANOWANIEM FILIPA II

Macedonia - północno-wschodnia kraina Grecji, przez całe wieki traktowana jako zapomniana prowincja. Uważano, że jest zacofania, niedorozwinięta, dlatego traktowano ją "z przymrużeniem oka".

Rządy Filipa II (359-336 r.p.n.e.)
Filip II był królem Macedonii. Podczas jego panowania z pogardzanego, słabego państwa, stało się państwo silne gospodarczo i militarnie. Rozbudował armię liczebnie i w jakości uzbrojenia. Rozpoczął ekspansję na południe, na Grecję Środkową. Ateńczycy byli słabi, bo byli po wojnie peloponeskiej.
Filip II pokonał Ateńczyków i ich sojuszników w bitwie pod Cheroneą w 338 r.p.n.e. Pokonane polis greckie utworzy tzw. Związek Koryncki, który podporządkowuje się Macedonii (obiecali, że będą płacić podatki i będą lojalni). Nazwa Związku wzięła się od jednego z pokus greckiego - Koryntu, w którym było mnóstwo prostytutek.
Ambicje Filipa II nie ograniczały się do samej Grecji. Chciał podbić Azję Mniejszą, a później całe terytorium Imperium Perskiego. Grecy nie cierpieli Filipa II. Uważali, że to parweniusz, który próbuje ich ustawić, dlatego tworzyły się formy oporu. Najbardziej znane były mowy wygłaszane przez demagoga Demostenesa. Wygłaszał mowy przeciwko Filipowi II zwane filipikami. Nasycone były niechęcią i rozemocjonowaniem. Były (i są) bardzo długie. Na dworze Filipa II zawiązał się spisek, w którym prawdopodobnie maczała palce jego żona. W rezultacie Filip II został zamordowany, a wszystkie jego plany runęły w gruzach.

Początki rządów Aleksandra Macedońskiego - syna Filipa II, zwanego Wielkim
Aleksander Macedoński objął władzę w wieku 20 lat, ale był człowiekiem gruntownie wykształconym - jego nauczycielem był Arystoteles (uczeń Platona, który był uczniem Sokratesa). Przejął marzenie ojca o pobiciu Persji. Miasta-państwa Związku Korynckiego uważały, że jest niewykształcony, dlatego zbuntowały się. Niestety, pomylili się, bo Aleksander Wielki okazał się być świetnym wodzem - rozgromił Związek Koryncki (np. kazał doszczętnie zniszczyć Teby, które były inicjatorem - lud do niewoli lub na śmierć). Planował wieloletnią wyprawę na wschód, więc na tyłach nie chciał, by były bunty.